ما فقط می توانیم رفتار خود را کنترل کنیم. وقتی با کودکان سر و کار داریم، باید از محدوده‏های خود آگاه شویم و در این محدوده حداکثر تلاش خود را بکنیم. هر چه بیشتر پای خود را ازاین محدوده بیرون بگذاریم، با توفیق کمتری روبرو می‏شویم. آنچه مردم و به ویژه والدین را نگران می‏کند، این است که "تئوری انتخاب"وقتی می‏گوید "ما فقط می‏توانیم رفتار خود را کنترل کنیم ” ما را در تغییر دادن رفتار بچه ها یا دیگران زمانی که ما می‏خواهیم رفتار آنها را تغییر دهیم، محدود کرده و دست ما را می‏بندد. "ما فقط می‏توانیم رفتار خود را کنترل کنیم و تنها چیزی که می‏توانیم به دیگران – فرزند، پدر، مادر، همسر، کارمند، زیر دست و همکار- بدهیم اطلاعات است. این اطلاعات می تواند تهدید، تنبیه، رشوه و حبس باشد، ولی باز هم اطلاعات به حساب می آید. تعداد اندکی از افراد حاضرند بپذیرند که تلاش ما در کنترل فرزندان باعث می شود که تنها عاملی که می توانیم با آن روی فرزندان خود کمی کنترل داشته باشیم "یعنی رابطه "را تخریب کنیم . سه باور همگانی و در عین حال غلط وجود دارد و بیشترین لطمه به روابط انسانی و از جمله روابط والد و فرزندی وارد می سازد. این باورها به شرح ذیل است: 1 رفتار من همواره واکنش یا پاسخی است به محرک های بیرونی. مثلاً من به تلفنی که زنگ می زند جواب می دهم، با شنیدن صدای زنگ منزل درب را باز می کنم. پشت چراغ قرمز توقف می کنم یا کارهای دیگری نظیر بی ادبی یک راننده و پاسخ دادن ما به اهانت فرد مزبور. همه موارد فوق ناشی از این باور ماست که من به هر نشانه ی ساده ی بیرونی پاسخ می دهم. 2 من میتوانم دیگران را مجبور به کاری کنم که آنها تمایل ندارند و دیگران نیز فکر، عمل و احساس مرا رقم می زنند. افراد می تواند احساس مرا عوض کنند؛ مثلاً مرا عصبانی کنند یا مرا وادار به اهانت یا پرخاشگری کند. مثلاً پدری به فرزندش می گوید خودت باعث شدی کتک بخوری چون حرف گوش نکردی کتک خوردی. 3 این حق و حتی وظیفه اخلاقی من است تا کسانی که از خواسته ها و دستورات من پیروی نمی کند را تحقیر تهدید و یا تنبیه کنم و اگر لازم بود برای آنکه دستوراتم را انجام دهند آنها را مورد تشویق و پاداش قرار دهم.